مثبت اندیشی

زندگی مبارزه ای یأس انگیز که تقدیر ما در آن، «شکست» و در نهایت، «ناامیدی» باشد نیست؛ بلکه زندگی عطیه ای است الهی که می توان با نگاهی از سر لطف و صفا به آن، آرزوها و خواسته های ممکن و معقول خویش را جامه عمل پوشانید و آنها را در آغوش کشید و بر اسب مراد، سوار شد و به اهدافی که احیاناً غیر ممکن به نظر می رسند، دست پیدا نمود.

تعریف «مثبت اندیشی»

خوش بینی را می توان، استفاده کردن از تمامی ظرفیتهای ذهنیِ مثبت و نشاطانگیز و امیدوار کننده در زندگی، برای تسلیم نشدن در برابر عوامل منفی ساخته ذهن و احساسهای یأس آورِ ناشی از دشواری ارتباط با انسانها و رویارویی با طبیعت دانست.(1)

در یک کلام، مثبت اندیشی را می توان «داشتن امید همیشگی به یافتن راه حل» و به تعبیر شایع، «خوش بینی» نسبت به جهان، انسان، و خود برشمرد.

ارزش «مثبت اندیشی»

حضرت محمّد - که درود خداوند بر او و اهل بیت پاکش باد - فرمود: «خداوند، با نگاهی خوش بینانه (با قضایا) برخورد کردن را دوست می دارد».(2)

ایشان در جایی دیگر فرمود: «چه چیزِ نیکویی است خوش بینی!».(3)

امیرالمؤمنین (ع) نیز پیروزی و کامیابی را در خوش بین بودن و فال خیر زدن می داند.(4)